Fucking Xmass..

   Τα μισώ τα Χριστούγεννα.Πάντα τα μισούσα.Όλα αυτά τα πολύχρωμα λαμπάκια,τα νεκρά δέντρα να ΄στολίζουν΄ τα σαλόνια (παλιότερα ήταν της μόδας τα αληθινά έλατα,τώρα γίναμε όλοι οικολόγοι τρομάρα μας!),να φαίνονται σώνει και καλά από τα παράθυρα,και όσο μεγαλύτερα,τόσο καλύτερα..
   Όσο μεγαλύτερο το έλατο,τόσο περισσότερα τα λαμπάκια,τα πολύχρωμα στολίδια, τα χιονάκια,Αγιοβασιλάκια,αστεράκια,ελαφάκια,τάρανδοι,χιονάνθρωποι,μικροί Χριστούλιδες,μεγάλοι Χριστούλιδες,Χριστέ μου δηλαδή!Καλοί μου άνθρωποι,πόσο κιτς να αντέξουν τα ματάκια μας??Στη γειτονιά που μεγάλωσα δε,καθότι κυριλέ και καλά προάστιο της Αθήνας,τα σπίτια-βίλες συναγωνίζονταν μεταξύ τους στο ποιο θα έχει τον καλύτερο εξωτερικό στολισμό,που σημαίνει άπειρα φωτεινά λαμπιόνια κατά μήκος του φράχτη,γύρω από τα παράθυρα,στις κουπαστές των μπαλκονιών,στα δέντρα του κήπου (κακομοίρα λεμονιά,τι σου έμελλε να πάθεις!),με αποτέλεσμα το λεγόμενο σπίτι-λατέρνα,που προκαλεί εύκολα βλάβες στα μάτια και την όραση.Α!Παραλίγο να ξεχάσω τον γραφικό πλέον Αγιο Βασίλη που ΄και καλά΄ κατεβαίνει από την καμινάδα με την (φωτεινή πάντα}σκαλίτσα του και τον σάκο στην πλάτη.Ωρες ώρες τον λυπόμουν τον άμοιρο τον χοντρό,που έστεκε ακίνητος και σκαρφαλωμένος εκεί πάνω μες στο κρύο...
   Άσε τα δώρα που έπρεπε να πάρεις σε όλους,δηλαδή σε αυτούς που ήξερες οτι θα σου πάρουν και δεν μπορούσες να το αποφύγεις!Με τί λεφτά μανταμ?Και οι άτιμες οι εκπτώσεις ξεκινούν πάντα μετά τις άγιες αυτές μέρες!Αμ τα κάλαντα?Όταν είσαι παιδάκι πρέπει να ξεποδαριάζεσαι μέσα στο κρύο,από τα άγρια χαράματα,με το ενοχλητικό μουσικό όργανο που λέγεται τριγωνάκι,να χτυπάς ξένες πόρτες και να ξελαριγκιάζεσαι για πενταροδεκάρες.Ή ακόμα χειρότερα για κουραμπιέδες!Αίσχος!Όταν είσαι μεγάλος,πρέπει με το ζόρι να απαντάς σε κάθε κουδούνι,πρωί πρωί,με την τσίμπλα στο μάτι,για να ακούσεις παιδικές παραφωνίες,τις οποίες πρέπει να πληρώσεις κι από πάνω!Γιατί σου λέει,η ατάκα ΄μας τα πανε΄ είναι γρουσουζιά και δεν κάνει να τη λες!Αυτά όλα φυσικά επι ΤΡΕΙΣ φορές μέσα σε δύο εβδομάδες!
   Τα γλυκά τύπου μελομακάρονα και κουραμπιέδες τα μισώ έτσι κι αλλιώς,τα φαγητά και τα οικογενειακά τραπεζώματα είναι απαραίτητα και τραγικά βαρετά,το αλκοόλ άφθονο,καταλήγοντας με δυο-τρία κιλά παραπάνω,και άπειρα ένθετα περιοδικών για το πώς διάολο θα χάσετε τα κιλά των γιορτών..!Να μην το μπουκώνεις το ρημάδι το στόμα σου μανταμ,με την φτηνή δικαιολογία ΄έλα μωρέ,φάε,γιορτές είναι΄!!!
  Και επειδή είναι Χριστούγεννα?Πρέπει να είμαι χαρούμενη?Πρέπει να κάνω καλές πράξεις,να δίνω στους φτωχούς και τους μη έχοντες?Η μάνα μου πάντα έλεγε ΄να δίνεις όταν σου απλώνουν το χέρι΄,όχι  να δίνεις όταν είναι γιορτές!Θα δώσω όταν νιώσω,όταν εγώ θέλω να είμαι καλή και χαρούμενη θα είμαι,θα κάνω δώρα στους δικούς μου ανθρώπους όταν μου έρθει η ανάγκη να το κάνω,και όχι επειδή πρέπει.

  Γενικά τα πρέπει δεν κάνουν πάντα καλό,μας καταπιέζουν και μας αγχώνουν.Εμένα δηλαδή σίγουρα.Το χειρότερό μου είναι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς,που ΠΡΕΠΕΙ να περάσεις τέλεια,να βγείς,να πιεις,να πήξεις στην κίνηση και την πολυκοσμία για να σου μπει καλά η χρονιά..Ήμαρτον!Φυσικά τα μαγαζιά αυτά σε χρεώνουν παραπάνω,λόγω εορτών,στολισμένα κι αυτά,όπως ολα,οι χορεύτριες δίνουν ρεσιτάλ ξέκολου χορού με το απαραίτητο σκουφάκι του Άγιου,όπως άλλωστε και οι πακιστανοί στα φανάρια,οι πλανόδιοι,οι μαύροι που πουλάνε cd,με πρώτο το χιτάκι last christmass του george michael,το οποίο έχω σκυλοβαρεθεί να ακούω κάθε μα κάθε χρόνο!

   Το μόνο πράγμα που μου αρέσει πραγματικά τις μέρες αυτές,είναι όταν ξυπνάς το πρωί των Χριστουγέννων,ανοίγεις τα δώρα που βρίσκονται κάτω από το δέντρο,και μετά με μια κούπα ζεστή σοκολάτα στο χέρι,χαζεύεις από το παράθυρο το κατάλευκο χιόνι που καλύπτει τα πάντα...Εεει κοπελιά ξύπνα!Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες....


Marry Xmass to all,και ας ελπίσουμε η νέα χρονιά να είναι καλύτερη από αυτήν που επιτέλους τελειώνει!!!
Love,το γκρινιάρικο πνεύμα των Χριστουγέννων   ΧΧΧ

Υ.Γ.Ενοείται ότι μισώ και το Πάσχα,απλά αργεί ακόμα...!

Killing me softly (with your style) part 2

Σε είδα και πάλι μικρή μου πεταλουδίτσα,να τριγυρνάς στους δρόμους της πόλης,προσπαθείς αδιάφορα να χαθείς μέσα στο πλήθος,μα δεν μπορείς,πώς να μπορέσεις με αυτά που φοράς βρε?Ε?Πώς?
Κολλητό ημιδιάφανο λευκό φορεματάκι (!!!!) προσπαθεί απεγνωσμένα να καλύψει όλα τα εκατοστά του κορμιού σου,διαγράφοντας όλες τις καμπύλες των 200 κιλών σου.'Χορεύοντας με το λίπος',ατάκα φίλου που περιγράφει άψογα την κατάστασή σου.. Τα τεραστίων διαστάσεων εσώρουχά σου αποκαλύπτονται μπροστά στα ανυποψίαστα μάτια των περαστικών,μαζί με όλο το μεγαλείο του γιγαντιαίου πισινού σου.Εδώ ταιριάζει το 'τόσα χρόνια βαρελάς,τέτοιο πάτο δεν ξανάδα'..
.Μάλλον το λευκό δεν είναι το χρώμα σου.Τί να πω και για το μακιγιαζ σου..Χοντρή γραμμή eyeliner τύπου Amy Winehouse,έντονη μώβ σκιά από πάνω,έντονο ροδακινί ρουζ,κατακκόκινο κραγιόν...Υπερπαραγωγή,αν και σκιάχτικα λίγο όταν με κοίταξες απότομα και με χαιρέτησες τόσο τρυφερά..
Μα να,κατέφθασαν και οι φίλες σου,συμπληρώνοντας έτσι κι αυτό το έργο τέχνης.Η πάντα μαυροφορεμένη ψηλή,με μαλλί που επιμελείται η ίδια παρακαλώ,σε κοντό και φουντωτό μαύρο καρέ,με αφέλεια τύπου Playmobill,έντονα βαμμένο μαύρο μάτι και σατανιστικό-άγριο βλέμμα που σκοτώνει.
Και φυσικά,last but not least, η λατρεμένη κοντή,λιπόσαρκη φίλη,που δεν ζυγίζει πάνω από 30 κιλά,αλλά σε μαγεύει από το πρώτο βλέμμα,αν καταφέρεις να κεντράρεις δηλαδή,καθώς είναι τόσο αλήθωρη,τύπου  'το ένα μάτι τηγανίζει ψάρια και το άλλο διώχνει τις γάτες'..Αφού βγάλει τα τεράστια μαύρα γυαλιά της,πετάει μπροστά στο ένα μάτι όλη την φράντζα,και σε κοιτάζει με το καλό της,όλο σκέρτσο και νάζι...γγγγγρρρρρ!!!Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο ντύσιμο της,είναι αδιάφορο μπροστά σε όλα τα άλλα.
-Κορίτσια στις ομορφιές σας και σήμερα!Τα γνωστά?
-Ναι ναι,φρέντο γλυκό με σαντιγύ,κεικ και φυστικάκια!
-Φρέντο μέτριο εγώ!
-Μια μπλέ με καλαμάκι και ένα τοστ μόνο ντομάτα!

Εγώ πάλι λέω να πάρω τα βουνά!!!Και για να μην παρεξηγηθώ,όσο κουλές κι αν είναι,αυτό το παρεάκι αποτελεί πηγή έμπνευσης και ατελείωτου γέλιου σε ώρες δύσκολες...Αφιερωμένο σε σας κορίτσια,love ya!

Το ποδήλατο

Τα χρόνια περνάνε,κυλάνε
και λες που πάνε?
Πότε μεγάλωσα τόσο πολύ
τα κεράκια δεν χωράνε
η τούρτα μάλλον είναι μικρή
μικρή ήμουν κι εγώ
όταν πήρα το πρώτο μου ποδήλατο
έτρεχα,έπαιζα,έπεφτα
αλλά σηκωνόμουν και πάλι
γόνατα με αίμα
δεν πονάω,συνεχίζω
θα ξαναπέσω το ξέρω
δεν με νοιάζει,έχω εσένα
πάμε βόλτες,ατέλειωτες βόλτες
με γέλια,με τρέλα
και ξανά απ'την αρχή.
Η ίδια χαρά,μετά από τόσα χρόνια
το ίδιο συναίσθημα
με άλλο ποδήλατο
καινούργιο,γυαλίζει
δεν με φοβίζει
θα βγω ξανά έξω
θα τρέξω,θα παίξω
μπορεί και να πέσω
θα σηκωθώ και πάλι
 το ίδιο παιδί είμαι ακόμα
παρά τα τόσα μου χρόνια
γελάω ακόμα,θα έρθεις μαζί?



Υ.Γ.Τελικά μπορεί να συμβεί...αρκεί να μην ξεχνάς το παιδί που κρύβεις μέσα σου!!!Είναι τέλειο το καινούργιο μου ποδήλατο....!!! 

Killing me softly (with your style)

  Σε είδα μικρή μου λεοπάρδαλη,σε είδα στην μέση του δρόμου και παραλίγο να τρακάρω.
Τόσο πολύ με συνεπήρε η ενδυματολογική σου έμπνευση.Γλυκιά μου κυρία,ναι σε σένα μιλάω,ήσουν γύρω στα πενήντα (μπορεί και παραπάνω..),τα τεράστια μαύρα γυαλιά σου δεν μου επέτρεπαν να δώ τα όμορφα ματάκια σου.Τα δικά μου ματάκια δεν τα λυπήθηκες?
  Μαύρο μποτίνι τύπου UGG,λεοπάρ κολλάν που αγγάλιαζε τα γεμάτα μπουτάκια σου,μπεζ φανταχτερή τύπου λίκρα μπλούζα και για το τελείωμα,γούνα λεοπάρ από ζώο αγνώστου προελέυσεως.Μαλλί κορακί,ξασμένο όσο δεν πάει,και μοναδικό κοκαλάκι - κλάμερ να συγκρατεί τα μισά μαλλιά,σε έντονα χρυσό χρωματάκι.Σαν άλλη γαζέλα πέρασες από μπροστά μου,κι ενώ σε είδα μόνο για ένα λεπτό,χάραξες μια για πάντα τη μνήμη μου..με τα τεράστια κατακκόκινα νύχια σου!!!(μην απορρείτε,δεν ξεφεύγει τίποτα από το εκπαιδευμένο μάτι μου!!!)



  Κοιτώντας ανέμελα στον δρόμο σαν συνοδηγός,μου πήρε ώρα να καταλάβω τί σκεφτόσουν όταν φόρεσες τα ρουχαλάκια σου για να βγείς κι αυτό το μεσημέρι από το σπίτι.Σε ποιά δεκαετία βρίσκομαι άραγε?
  Κυρία μου,οφείλω να ομολογήσω ότι με άφησες με το στόμα ανοιχτό,όπως σε είδα με το παντελόνι καμπάνα,όπου στο τελείωμά του άλλαζε χρώμα (τύπου ξεβαμένο),μπότα κόκκινη χοντροκομένη αγνώστων λοιπών στοιχείων,ζακέτα μάλλινη,χοντρή,πολύχρωμη με σχέδιο λαχούρι,τεράστια στρογγυλά γυαλιά.Και το αποκορύφωμα?Κόκκινη κορδέλα - μπαντάνα στο κούτελο!!!!Έλεος καλή μου κυρία,γιατί το έκανες αυτό?Η εποχή των χίππις μας άφησε χρόνους,και η ηλικία σου δεν επιτρέπει τέτοια αναδρομή στο παρελθόν,όσο καλά κι αν πέρασες τότε!Μετά από ώριμη σκέψη τα κατάλαβα όλα!!Είναι κι όλας απόκριες!!!


  Βλέπουν τόσα πολλά τα ματάκια μου κάθε μέρα,θα ήθελα να κρατάω σημειώσεις αλλά δυστυχώς το ξεχνάω..Εδώ να προσθέσω πως εκτός από τραγικά ντυμένες γυναίκες,μικρές και μεγάλες,υπάρχουν ανάμεσά μας και εκείνες που με το άψογο στυλ τους με κάνουν να τις χαζεύω.Μπράβο τους λοιπόν,και συγχαρητήρια στην άλλη κατηγορία που μου δίνει έμπνευση για να γράφω και να σχολιάζω,με χιουμοριστική πάντα διάθεση..Ευχαριστώ!

Η μασέζ

-Πήγες τελικά για το μασάζ που έλεγες?
-Εννοείται οτι πήγα!
-Και?Πως ήταν?Καλό?
-Αξέχαστο φιλενάδα,μοναδική εμπειρία!
-Για πες,καλή αυτή?
-Ααααχ,αυτή..αυτή...Γυναικάρα με τα όλα της!
-Τι εννοείς κοπελιά?Μπα και το γύρισες τώρα στα γεράματα?
-Ποιά γεράματα μαρή,αει σιχτιρ!Απλά η τύπισα έκανε το τέλειο μασάζ..Μπαίνω σε ένα χώρο σκοτεινό,κεράκια παντού,απαλή μουσική,νερά να τρέχουν..με έπιασε κατούρημα με τόσα νερά,αλλά τι να κάνω,ντράπηκα!
-Σε πιάνει και δύσκολα εσένα..!Για πε!
-Γδύσου!
-Ορίστε??
-Γδύσου μου λέει,και μείνε μόνο με το κάτω εσώρουχο.Τι να έκανα κι εγώ,τα πετάω όλα,και ξαπλώνω μες στο άγχος περιμένοντας την αφέντρα..!Ένιωθα σαν να περίμενα τον γυναικολόγο,εκείνα τα κρίσιμα λεπτά που μοιάζουν με ώρες περιμένοντας ολόγυμνη για την εξέταση.Πολύ ντροπή,αλλά το ξεπερνάς..Η τύπισσα ήταν καταπληκτική,το είχε παρα πολύ το ζήτημα.
-Δηλαδή να πάω κι εγώ?
-Εννοείται να πας.Άλλος άνθρωπος έφυγα από εκεί.Ούτε να μιλήσω δεν μπορούσα.Μόνο δύο πράγματα με χάλασαν.Το πρώτο ήταν ότι δεν σταματούσε να μιλάει η ρουφιάνα!
-Δεν υπάρχει χειρότερο!Να θες να χαλαρώσεις,να αφεθείς,να νιώσεις βρε αδελφέ,και η άλλη να έχει όρεξη για κουβεντούλα!
-Ακριβώς αυτό, άσε με κοπελιά να χαλαρώσω,τώρα σε έπιασε η πάρλα?Άλλα ραντεβού δεν έχεις να τα πείς?Αφού σε κάποια φάση σταμάτησα να είμαι ευγενική και να απαντάω,μόνο βογκούσα και ευτυχώς το κατάλαβε και το μπούκωσε!Έλεος..
-Πάλι καλά..Και το δεύτερο που σε χάλασε?
-Οι βυζάρες της!
-Ορίστε???
-Τα βυζιά της ήταν τόσο μεγάλα φίλε,που όταν μου έκανε στην πλάτη και ερχόταν πάνω από το κεφάλι μου,μου τα ακούμπαγε κανονικά!!!Παπ,στο κεφάλι και πάρτα!Δεν ήξερα τι να κάνω!Να γελάσω?Να κλάψω που ο Θεούλης δεν με προίκισε κι εμένα αναλόγως?Όταν γύρισα δε ανάσκελα,ένιωσα τόσο άσχημα που δεν είχα κάτι να της πετάξω κι εγώ...
-Δεν πειράζει αγάπη μου,εσύ έχεις άλλα προτερήματα,ομορφιά,μυαλό..λέμε τώρα..άσε που στους άντρες δεν μετράνε αυτά τα μεγέθη.
-Χαχαχαχαχαχαχα!Θα κοροιδευόμαστε και μεταξύ μας τώρα?
-Ελα τώρα,μη μασάς.Όταν ξαναπάς θα έρθω κι εγώ.Θέλω επειγόντως ένα καλό μασάζ..
-Έλα πες την αλήθεια,γουστάρεις βυζάκια στην κεφάλα σου!!
-Ε ναι λοιπόν!Το παραδέχομαι!!Ψοφάω για τέτοια!
-Ανωμαλιάρααααααααα!!

Ο κήπος της κολάσεως

   Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον κήπο μου.Μέσα σε αυτόν ζούν και μεγαλώνουν αρμονικά (λέμε τώρα..!) ένας πολύ ατίθασος σκύλος (παρά το γεγονός οτι έσκασα ένα σωρό λεφτά για την "εκπαίδευσή" του) ονόματι Diego,μία γάτα ονόματι Μπία,από το Ευλαμπία,και τέσσερις τεράστιοι γάτοι,όλοι παιδιά της Μπίας από διάφορες γέννες και ποικίλους ερωτικούς συντρόφους που είχε η μαντάμ ανά καιρούς.

   Μεγαλώνοντας λοιπόν σε ένα σπίτι με μεγάλο κήπο,υπήρχαν πάντα ζωάκια τα οποία αγαπούσαμε οικογενειακώς να μας ταλαιπωρούν.Από ντόμπερμαν μέχρι αδέσποτα αλλά αξιαγάπητα κοπρόσκυλα,τα οποία συνήθως εγώ κουβαλούσα στο σπίτι,με το αθώο και γεμάτο αγάπη βλέμμα μου να προσπαθεί να πείσει την μάνα μου να τα κρατήσουμε,μέχρι γάτες,κουνελάκια,παπάκια,κοτοπουλάκια και ότι άλλα οικόσιτα ζωάκια μπορεί να φανταστεί κανείς.Μικρή καθόμουν με τις ώρες κάτω στον κήπο,προσπαθώντας να ανακαλύψω από που ερχόταν το κάθε νιαούρισμα,ήθελα να τα σώσω όλα,να μεγαλώσω όσα είχαν χάσει τη γάτα-μαμά τους.Κάποια τα τάϊζα με αυτοσχέδια μπιμπερό (υπήρχαν κάτι στρογγυλές στίχλες τότε, που τις πουλούσαν σε κάτι μικρά μπουκαλάκια-μπιμπερό,και ήταν ιδανικά για την περίπτωση),ή έστω να τα χαιδέψω και να τους δώσω λίγο φαγητό και πολύ αγάπη,αν και τα περισσότερα έτρεχαν να σωθούν μόλις με αντίκριζαν...

   Φυσικά,ο αγαπημένος μου παππούς με μάλωνε και δεν τα ήθελε γιατί του χαλούσαν τα λουλούδια που με τόσο κόπο περιποιόταν,αν και στο τέλος υπέκυπτε και εκείνος στο δικό μου πείσμα,και στα θλιμμένα ματάκια τους.Θυμάμαι συγκεκριμένα ένα τιγρέ γατάκι που μεγάλωσε με το μπιμπερό που προανέφερα,το ονόμασε ο παππούς μου "Τυμπανάκι",γιατί όποτε έτρωγε η κοιλίτσα του φούσκωνε τόσο πολύ που έμοιαζε με τύμπανο..(το λες και τούμπανο).

   Μαζί με τα χρόνια και τα ζωάκια που πέρασαν από τότε,ο κήπος παραμένει ένας μικρός παράδεισος για τον Diego και το παρεάκι του.Αρχικά, σκύλος και γάτες δεν τα πήγαιναν πολύ καλά,εννοώντας ότι οι γάτες κυνηγούσαν και τραυμάτιζαν τον κακόμοιρο Diego που ήταν ακόμη κουτάβι.Με τον καιρό τον συνήθισαν,και τώρα παίζουν συχνά μαζί του,κοιμούνται πάνω του ή στο σπιτάκι του,και καμμιά φορά τρώνε και το σκυλοφαγητό του.Δεν θα μου φαινόταν περίεργο αν τις άκουγα να γαβγίζουν κι όλας.

  Η Μπία θα έλεγα ότι είναι η πιο όμορφη γάτα που υπάρχει,στην γειτονιά τουλάχιστον.Αυτό βέβαια το ξέρουν όλοι οι αρσενικοί της περιοχής,ενώ η ίδια δεν χαλάει σε κανέναν το χατήρι!Το τσουλί,όπως την αποκαλεί ο πατέρας μου,έχει μεγάλο σουξέ,έρχονται και από άλλες γειτονιές οι γάτοι-γαμπροί για να την θαυμάσουν και να την πηδήξουν,και εκείνη το απολαμβάνει.Ο γκριζούλης,ένας από τα παιδιά της,είναι επίσης πανέμορφος και ιδιαίτερα χαδιάρης.Τα βράδια που γυρνάω στο σπίτι με περιμένει στην πόρτα,με το που του χαϊδέυω λίγο το αυτάκι,σωριάζεται στο πόδι μου ζητώντας περισσότερο.Είναι απόλαυση!Οι άλλοι δύο μαύροι,έχουν τεράστια κεφάλια,είναι παχύσαρκοι,με υπέροχο πλούσιο τρίχωμα,και κάτασπρες κοιλίτσες.Είναι πιο απόμακροι από τα υπόλοιπα και περισσότερο ανεξάρτητοι.

   Ο τελευταίος της παρέας είναι gay.Ναι,καλά διαβάσατε,πιο gay πεθαίνεις!!Το παραδέχομαι,το φωνάζω,και σκέφτομαι να του βάλω μια ροζ κορδελίτσα στον λαιμό του,να νιώσει κι αυτός απελευθερωμένος.Είναι επίσης παχύσαρκος,μαύρος με άσπρη κοιλίτσα και gay.Καμάρι η μάνα του..!Δεν ήξερα ότι τα γατιά είναι τόσο ανώμαλα.Τον πηδάνε και τα αδέρφια του καμιά φορά,και όλα μαζί,ενώ ο ίδιος καραγουστάρει και κωλοτρίβεται ασύστολα.Το σοκ ήταν όταν αντίκρισε το θέαμα πρώτη η μάνα μου,καθώς μαζεύονται όλα στη βεράντα της και κάνουν τα αίσχη,που με βαρύ πόνο καρδιάς μου είπε τα νέα.Ενώ λοιπόν το συζητούσαμε,μας άκουσε άθελά της η αρκετά παραδοσιακή γιαγιά μου,που έτυχε να μας επισκεφτεί τις μέρες εκείνες. Το εκεφαλικό φάνηκε να της χτυπάει την πόρτα και το μόνο που κατάφερε να πεί κρατώντας το κεφάλι της ήταν "Σκοτώστε το!!".

   Αχ καημένη γιαγιά,αν ήταν έτσι,θα είχε πεθάνει ο μισός ανθρώπινος πληθησμός,και το μισό ζωικό βασίλειο.Όπως οι άνθρωποι,έτσι και τα ζώα,έχουν το καθένα τη δική τους προσωπικότητα,χαρακτήρα και σεξουαλικό προσανατολισμό.Άλλωστε,όλοι ζώα είμαστε,κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν και είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε την ζωή που επιλέγουμε.

   Για να είμαι ειλικρινής,δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ο gay του κήπου δεν ήταν ο γατούλης,αλλά ο Diego..μακριά από μας,ούτε να το σκέφτομαι.Αυτό όμως που σκέφτομαι σοβαρά,εκτός από την ροζ κορδελίτσα στον λαιμό,είναι να τον φωνάζω Ψιψινάκη!Νόμίζω?Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι είναι όλα αξιολάτρευτα,γεμίζουν την μέρα μου,και την καρδιά μου.Αυτός είναι ο κήπος της κολάσεως και δεν είναι ποτέ βαρετά εκεί κατω..