Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Το ποδήλατο

Τα χρόνια περνάνε,κυλάνε
και λες που πάνε?
Πότε μεγάλωσα τόσο πολύ
τα κεράκια δεν χωράνε
η τούρτα μάλλον είναι μικρή
μικρή ήμουν κι εγώ
όταν πήρα το πρώτο μου ποδήλατο
έτρεχα,έπαιζα,έπεφτα
αλλά σηκωνόμουν και πάλι
γόνατα με αίμα
δεν πονάω,συνεχίζω
θα ξαναπέσω το ξέρω
δεν με νοιάζει,έχω εσένα
πάμε βόλτες,ατέλειωτες βόλτες
με γέλια,με τρέλα
και ξανά απ'την αρχή.
Η ίδια χαρά,μετά από τόσα χρόνια
το ίδιο συναίσθημα
με άλλο ποδήλατο
καινούργιο,γυαλίζει
δεν με φοβίζει
θα βγω ξανά έξω
θα τρέξω,θα παίξω
μπορεί και να πέσω
θα σηκωθώ και πάλι
 το ίδιο παιδί είμαι ακόμα
παρά τα τόσα μου χρόνια
γελάω ακόμα,θα έρθεις μαζί?



Υ.Γ.Τελικά μπορεί να συμβεί...αρκεί να μην ξεχνάς το παιδί που κρύβεις μέσα σου!!!Είναι τέλειο το καινούργιο μου ποδήλατο....!!! 
Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

  1. Nicotine24 Απριλίου 2011 στις 7:26 π.μ.

    Ζωή ποδήλατο, πέφτεις, σηκώνεσαι, γελάς. Βάζεις όλη σου την δύναμη να φτάσεις κάπου γρήγορα, και μένεις να απολαμβάνεις το τοπίο. Βάζεις λίγη δύναμη και προχωράς αργά και απολαμβάνεις ξεκούραστα την διαδρομή. Αν δεις την ζωή σαν ποδήλατο είναι πολύ όμορφη ότι κι αν συμβεί. Και αν συμβεί με καλή παρέα ακόμα καλύτερα. Να σου πω... Βοηθητικα ροδάκια έβαλες; ή θα σε μαζεύουμε από την άσφαλτο; τέλειο το ποδήλατο τέλειο και το κείμενο σου Τζίνακι... Και πάλι πολύχρονη... Αν δεν σου αρέσει να μέτρας κεράκια στην τούρτα πάμε να μετρήσουμε πάπιες στο πάρκο... Φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. melma26 Απριλίου 2011 στις 1:32 π.μ.

    Αγαπώ!
    απλα υπέροχο!!
    χρονια πολλα κ παλι φιλη μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)