Στον Γ.

Πως πολεμάς τους φόβους σου
είσαι ακόμα παιδί,δεν ξέρεις πολλά
δεν φταίς εσύ,φταίει που είσαι ακόμα μικρός
πολύ μικρός,τόσος δα
ίσα που φαίνεσαι στον τεράστιο κόσμο
που όλα μοιάζουν μεγάλα,άγνωστα
νόμιζες πως μπορείς,προσπάθησες,έκανες
ότι μπορούσες,όσο άντεχες,όσο έβλεπες
μέσα στο σκοτάδι,κανένα φως
κανένα σημάδι,κι όμως συνέχισες
περπάτησες,έτρεξες
γρήγορα,πιο γρήγορα
έγινες άνεμος,δυνατός σαν τυφώνας
τα πήρες όλα μαζί στο πέρασμά σου
τα διέλυσες.
Όχι όχι,μην κλαίς,σταμάτα
δεν φταίς εσύ,δεν το ήθελες
είσαι μικρός,πολύ μικρός
μα κάτι ξέχασες,γύρνα πίσω
που θέλεις να πας?
Μπορώ να έρθω μαζί σου
δεν θα σε αφήσω
δεν θα φοβάσαι ποτέ ξανά
σαν τότε,με κρατούσες σφιχτά
δυνατά,δεν φοβόμουν τίποτα
όλα μοιάζαν ασήμαντα
αδύναμα,μπορούσα να
νικήσω τα πάντα
σχεδόν τα πάντα,εκτός από
τους φόβους σου μικρέ μου...

Το τελευταίο νύχι

-Το τελευταίο νύχι που τρώω,σου το υπόσχομαι!
-ΦΑΠ!Τέτοιες σφαλιάρες θα τρώς από δω και πέρα έτσι και σε ξαναδώ να βάζεις το χέρι στο στόμα.
-Ααααουτς!Πόνεσε αυτό ρεεεε!
-Και δεν είδες τίποτα ακόμα!Έχει να πέσει πολύ φάπα αν δεν βάλεις μυαλό.Κοτζαμ γυναίκα,να τρώς τα νύχια σου!Είναι χέρια γυναίκας αυτά?
-Εεεε,όχι αλλά δεν μπορώ να είμαι τέλεια πια,ας έχω και ένα ψεγάδι,να μη με πιάνει και το μάτι!Ε?
-Εξι και τρία εννιά!Βλαμμένο!Τέρμα τελείωσε,ότι έφαγες έφαγες!
-Είναι αρρώστια παιδί μου,δεν το καταλαβαίνεις?Ονυχοφαγία!Έχει και όνομα!
-Και τι θες να κάνουμε τώρα?Να σε πάμε σε κέντρο αποτοξίνωσης?Στροφή?18 και άνω?Τι άνω δηλαδή,ούτε παιδί να ήσουν έτσι που κάνεις!ΦΑΠ!
-Έλα ρεεεε!Αγχώθηκα λίγο,μη βαράς!
-Είναι καθαρά ψυχολογικό το θέμα,πρέπει να το ξεπεράσεις.Αμηχανία,άγχος,βαρεμάρα..δεν γίνεται να έχεις συνέχεια κάτι στο στόμα σου!Εκτός αν...
-ΦΑΠ!
-Καλά ντε,αμέσως στο πονηρό το πας.Δεν σου φτάνει που καπνίζεις συνέχεια?
-Όχι!Έχεις δίκιο μωρέ,το ξέρω.Γαμημένη συνήθεια,που λέει και ο Στόκας..
-Άλλο εννοεί αυτός.Όπως το έμαθες,να το ξεμάθεις τώρα.Λοιπόν,θα κάνουμε συμφωνία.Εσύ θα σταματήσεις να τρως τα νύχια σου,και εγώ θα αντιμετωπίσω τον μεγαλύτερο φόβο μου.
-Θα φας ντομάτα???
-Όχι αυτόν.
-Θα την πέσεις στη γκόμενα??
-Σκάσε ρε νούμερο να μιλήσω επιτέλους!Θα πάω στον οδοντίατρο εννοούσα.
-Αλήθεια?Θα το κάνεις αυτό για μένα?
-Και για μένα φυσικά.Δεν πάει άλλο,πρέπει επιτέλους να τα φτιάξω..
-Αυτό είναι γεγονός.Πολύ ωραία λοιπόν,σύμφωνοι.
-Και για να δείς πόσο γαμάτος είμαι,θα κόψω και το τσιγάρο.
-Μήπως σου πέσουν κομματάκι βαριά και τα δυο μαζί βρε παιδί μου?
-Οχι,είμαι αποφασισμένος,τώρα που πήρα και το ποδήλατο πρέπει να το κόψω,θα γίνω fit!
-Τι θα γίνεις??μπουχαχαχαχα!Τι fit να γίνεις βρε,που είσαι αδύνατο σαν μακαρόνι,μισοριξιά!
-Κορόιδευε εσυ,το καλοκαιράκι στην παραλία,θα χαζεύεις τους κοιλιακούς μου και τα πέτρινα μπούτια μου!Χα!
-Κι εσύ τα υπέροχα νύχια μου,στο χέρι που θα κρατάω το απολαυστικό τσιγαράκι μου!Χα!
-Δηλαδή πάει?Ειμαστε σύμφωνοι?
-Μέσα!



Υ.Γ.Εγώ και οι φίλοι μου,περνάμε περίοδο ανακατατάξεων,αλλαγών και προσωπικών βελτιώσεων.Ελπίζω να τα καταφέρουμε και να ενθουσιάσουν την αγορά τα νέα βελτιωμένα μοντέλα μας που θα κυκλοφορίσουν σύντομα!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον μέντορά μου..μακαρονάκι for ever!

Η συνέχεια επί της οθόνης...coming soon!

Στον καναπέ με τη Μαρία (μέρος δεύτερο)

-Κλείσ'το σε παρακαλώ,δεν αντέχω τόση βία σε μια ταινία.
-Γιατί ρε συ,είναι πολύ καλό,σε κρατάει σε αγωνία!
-Κλείσ΄το σου λέω,δεν θα κοιμάμαι πάλι το βράδυ..
-Σου το'χω πει τόσες φορές,θα σκέφτεσαι οτι είναι ψέμματα όλα,μια ταινία είναι,δεν πεθαίνει κανείς πραγματικά.
-Δεν μπορώ σου λέω,με αγριεύουν πολύ τα όπλα.Σου έχει τύχει να σε σημαδεύουν ποτέ με αληθινό όπλο?
-Όχι,αλλά ο φίλος μου ο Χάρης,που είναι μπάτσος,με άφησε μια φορά να το πιάσω!!
-Εμένα μου έχει τύχει,και πίστεψέ με, δεν μου άρεσε καθόλου..
-Σοβαρά μιλάς?Πότε έγινε αυτό και δεν το ξέρω?
-Σου το'χω ξαναπεί,αλλά ώς συνήθως δεν το θυμάσαι.
-Μμμναι,παίζει αυτό...Για ξαναπες λοιπόν!
-Πριν δύο χρόνια,είχα πάει με τον Ν. στην Αμερική,να δούμε την μητέρα του που ζει στην Καλιφόρνια.Αυτό το θυμάσαι?
-Φυσικά!
-Πάλι καλά..
-....
-Ένα βράδυ λοιπόν,πήγαμε να δούμε κάτι παλιούς του φίλους,σε ένα σπίτι.Βρισκόμασταν αρκετά μακριά από την πόλη,σε κάτι δάση,μες στην ερημιά.Οι τύποι που είχαν το σπίτι ήταν στην ηλικία μας,αλλά κάτι δεν μου άρεσε από την αρχή που τους γνώρισα.Μαζί τους ήταν και μια κοπέλα,αρκετά περίεργη και αυτή.Ο Ν. είχε να τους δει πολύ καιρό,και μαζί με μένα,είχε αρχίσει να φρικάρει κι εκείνος.
-Γιατί?
-Γιατί παντού μέσα στο σπίτι υπήρχαν όπλα!Καραμπίνες,μικρά όπλα,μεγάλα όπλα,ούτε ξέρω πόσα ήταν εκεί μέσα.Ο καθένας τους κρατούσε από ένα,το καθάριζε,το γυάλιζε,το γέμιζε σαν να μην τρέχει τίποτα!
-Πλάκα κάνεις!
-Μακάρι να έκανα.Ενώ λοιπόν οι τύποι έπαιζαν με τα πιστολάκια τους,η τύπισα άρχισε να με σημαδεύει με το δικό της,και εγώ να φρικάρω,ενώ πολύ ευγενικά της έλεγα να σταματήσει.Ο φίλος του Ν. σηκώθηκε ξαφνικά και είπε στα αγόρια να πάνε για σκοποβολή με τα όπλα στο δάσος,δίνοντας στον Ν. ένα από αυτά.Και μόνο στην ιδέα να μείνω εγώ εκεί μόνη μου με την τρελή και τα παιχνίδια της,άρχισα να υστεριάζω,παρακαλώντας τον Ν. να φύγουμε εκείνη την στιγμή.Ευτυχώς ο Ν.βρήκε μια δικαιολογία και τους είπε ευγενικά οτι πρέπει να φύγουμε,και με τα χίλια ζόρια τα καταφέραμε.
-Ουφ!Ευτυχώς!
-Έχει και συνέχεια,μήπως βαρέθηκες?
-Πας καλά?Λέγε!
-Φύγαμε λοιπόν σαν κυνηγημένοι μέσα στην νύχτα,αλλά έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε γιατί το αρχικό πλάνο ήταν να κοιμηθούμε στο σπίτι με τα όπλα!
-Παναγιά μου!Με τίποτα!
-Ακριβώς!Αφού οδηγήσαμε για αρκετή ώρα,φτάσαμε σε ένα ξενοδοχείο που έμοιαζε σχετικά καλό για μια βραδιά.Πλησιάζοντας την ρεσεψιόν,είδα μια ξινή κοπέλα να μας υποδέχεται με το πιο ξινό ύφος.Η ώρα ήταν βλέπεις μετά τις 3 τα ξημερώματα.Της ζητήσαμε ένα απλό δωμάτιο,μας έδωσε με όλη την ξίνια της το κλειδί,και ανεβήκαμε με όλη μας την κούραση στον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου.Ανοίγοντας την πόρτα του δωματίου,ένα ημίγυμνο ζευγάρι πετάχτηκε από το κρεβάτι ουρλιάζοντας και βρίζοντας που τους χαλάσαμε τον ύπνο!Τα νεύρα μας ζαρτιέρες όπως καταλαβαίνεις!Αφού τους εξηγήσαμε οτι δεν φταίμε εμείς,αλλά η άχρηστη ρεσεψιονίστ,που μπέρδεψε τα δωμάτια,κατεβήκαμε πάλι κάτω.Αφού φυσικά της ζήτησα μια γεναία έκπτωση για ένα άλλο δωμάτιο χωρίς πελάτες ήδη μέσα,και αφού μας ζήτησε συγνώμη,ενώ η ξίνια της άρχισε να την εγκαταλείπει,μας οδήγησε στον παράδεισο..Μια απίστευτη σουίτα με τεράστιο κρεβάτι,τζακούζι,σαλόνι και πάει λέγοντας!
-Τέλεια!!Και με έκπτωση?
-Εννοείται!Άσε που δεν είχαμε και πολλά λεφτά,έπρεπε να κάνω τα κουμάντα μου,καταλαβαίνεις!
-Φυσικά..
-Κατά τις 4 το πρωί,καταφέραμε να κοιμηθούμε,για σεξ ούτε λόγος μετά από τέτοια νύχτα!
-Κρίμα το τζακούζι ρε γαμώτο..
-Εντελώς...Κατά τις 8 το πρωί όμως,και ενώ ο Μορφέας μας έχει αγκαλιάσει για τα καλά,ένας εκωφαντικός ήχος από τρυπάνια κάνει την εμφάνισή του!
-Όχι ρε φίλε!
-Ω ναι!Τρυπάνια,σφυριά και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο,μας τρυπάνε τα αφτιά και πεταγόμαστε έντρομοι από το κατά τα άλλα υπέροχο κρεβάτι μας.Αποφασίζω να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου,και με τα νεύρα κρόσσια,βγαίνω από το δωμάτιο στον διάδρομο.Οι εργασίες γίνονταν στο διπλανό μας δωμάτιο όπου,βρίζοντας και φωνάζοντας στους εργάτες,βλέπω έναν Ινδό τύπο,εντελώς φρικάλεο,με ένα μάτι κανονικό και ένα κάτασπρο,λες και του είχε γυρίσει κανονικά!Φαντάστηκα ότι ήταν ο επικεφαλής τους,και άρχισα να του μιλάω λίγο πιο ήρεμα αυτή την φορά,για τον βίαιο τρόπο που μας ξύπνησαν.Ο Ινδός,με κοίταζε απορημένος με το ένα καλό του μάτι,γεγονός που με φρίκαρε,αλλά παράλληλα μου φάνηκε τόσο αστείο που με δυσκολία κρατήθηκα να μην γελάσω.
-Δεν το πιστεύω,μόνο σε σένα συμβαίνουν αυτά..
-Χωρίς λοιπόν να πτοηθώ,και με το μάτι του Ινδού να με ακολουθεί καθώς απομακρυνόμουν,κατέβηκα και πάλι στη ρεσεψιόν.Εξήγησα φυσικά την κατάσταση βρίζοντας,στην ίδια ξινή ρεσεψιονίστ,απαιτώντας αυτή την φορά ακόμα μεγαλύτερη έκπτωση στην τιμή,καθώς η ώρα αναχώρησης ήταν στις 12,και μας είχαν ξυπνήσει από τις 8 το πρωί.
-Και σου την έκανε?
-Δεν κατάλαβες,αφού η ξινή ζήτησε ταπεινά συγνώμη,μας πρόσφερε και δωρεάν πρωινό!Μαζέψαμε λοιπόν τα κομμάτια μας,πήραμε τα πράγματά μας,και κατεβήκαμε για πρωινό.Ενώ τρώγαμε,η ξινή έκανε πάλι την εμφάνισή της,λέγοντάς μας πως,ο διευθηντής του ξενοδοχείου ήθελε να μας δεί,για να μας ζητήσει και αυτός με την σειρά του συγνώμη για την αναστάτωση!!
-Ε όχι ρε φίλε!
-Ω ναι!Πήγαμε λοιπόν στο γραφείο του διευθηντή,χτυπάμε την πόρτα και μένουμε με το στόμα ανοιχτό!Ο διευθηντής του ξενοδοχείου ήταν ο αόματος-εργάτης Ινδός!!!!!
-Χααχχαχαχαχαχαχαχαχχαχαχαχαχα!!!!Μόνο σε σένα Μαράκι,μόνο σε σένα!!
-..................................!
 

Pavlos Sidiropoulos-En katakleidi

Στον καναπέ με τη Μαρία

-Δεν φαντάζεσαι τι αγόρασα σήμερα από έναν πλανόδιο!!
-Τι?
-Έχεις σκεφτεί ποτέ οτι οι πλανόδιοι δεν ανανεώνουν ποτέ το εμπόρευμά τους και πουλάνε συνέχεια τα ίδια πράγματα?
-Εεεεε,όχι?
-Δεν βρίσκουν κάτι πραγματικά πρωτότυπο ώστε να κερδίσουν τον πελάτη.Ξέρεις οτι ο μαύρος πουλάει  cd,ο πακιστανός χαρτομάντιλα,ο κινέζος περίεργους αναπτήρες και φακούς ,και πάει λέγοντας..
-Θα καταλήξει κάπου αυτός ο παραλογισμός?
-Φυσικά!Αγόρασα το πιο τέλειο ελικοπτεράκι που έχεις δει ποτέ!!!
-Ελικοπτεράκι?
-Ναι!Είναι φανταστικό!Είναι πολύχρωμο,έχει κάτι τέλεια φτερά και πετάει πολύ ψηλά,κάνει και σβούρες γύρω από τον εαυτό του!!!
-Μαράκι,τι λες κορίτσι μου?Είσαι καλα?
-Αλήθεια σου λέω,έπρεπε να το φέρω να παίξουμε ρε γαμώ το!
-......Δηλαδή ένας πλανόδιος σου πούλησε ελικοπτεράκι?
-Ναι σου λέω,ήταν τα τελευταία μου 10 ευρώ.Του έκανα και παζάρια,15 το έδινε,αλλά με είδε πως το κοιτούσα και με λυπήθηκε μάλλον.Στην αρχή,το χάζευα από μακριά,τα μάτια μου έλαμψαν όταν το είδα να χορέυει στον ουρανό με τα υπέροχα χρώματά του!Ο τύπος με πήρε χαμπάρι,με πλησίασε και μου έδωσε το κοντρολ του.Αρνήθηκα στην αρχή,αλλά δεν μπόρεσα τελικά να αντισταθώ!Όταν το πήρα στα χέρια μου και εκείνο πέταξε ζωηρά,όλο και πιο ψηλά,κάνοντας επιδέξιες στροφές και επικίνδυνα κόλπα,τότε κατάλαβα.Έπρεπε να γίνει δικό μου!!
-Δηλαδή πετάει κανονικά και το πας όπου και όπως θέλεις με το κοντρολ του?
-Φτάνει τα 30 μέτρα ύψος,αλλά έχει φάει και κάτι τούμπες..
-Δεν σε πιστεύω,μου έχεις εξάψει την περιέργεια.
-Θα το λατρέψεις σου λέω,είναι φοβερό!
-Γαμώ το,έπρεπε να το φέρεις!
-Το ξέρω,αλλά από τότε που το είδε το αγόρι μου,παίζει συνέχεια μαζί του!Δεν του το παίρνεις εύκολα!
-Άντρες αγάπη μου,τι περιμένεις..Μένουν για πάντα παιδιά..!!!

Τα πουλιά της Μυκόνου

    Σεπτέμβρης,ο καλύτερος μήνας του χρόνου για να επισκεφτείς το πανέμορφο νησί της Μυκόνου.
Κατάφερα λοιπόν να ξεκλέψω ένα Σαββατοκύριακο από την δουλειά για να πάω στη φίλη μου που έχει κατέβει στο νησί από τον Απρίλη για να δουλέψει.Ευτυχώς θα με φιλοξενίσει στο σπίτι που της παραχωρούν,καθώς οι καιροί είναι δύσκολοι,αλλά να που υπάρχουν και αυτά για να ξεχνάμε τον πόνο μας...

    Ο καιρός μας έκανε τη χάρη και ήταν αρκετά ζεστός,οπότε αποφασίσαμε να λιώσουμε τα άσπρα πλεον κορμιά μας στις παραλίες.Στάση πρώτη,καφές σε πλαστικό(5 ευρώ παρακαλώ,ο ένας ετσι? ),στάση δεύτερη,παραλία Αγιος Σώστης (βοήθειά μας).Το σκηνικό από ψηλά μοιάζει φανταστικό,χρησή αμμουδιά,καταγάλανα νερά,λευκό εκκλησάκι στην άκρη της ακτής,ελάχιστος κόσμος.Τέλεια!Κατηφορίζουμε λοιπόν,ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για το λιώσιμο που λέγαμε.Έχοντας διασχίσει την μισή παραλία,συνηδειτοποιώ ότι κάτι έχει αλλάξει στο σκηνικό.

    Ζευγάρι ηλικιωμένων ξαπλωμένοι στην άμμο.Κάτι βασικό λείπει.Τα μαγιώ!Που είναι τα μαγιώ τους οεο??Πρώτο σοκ.Δεν πειράζει σκέφτομαι,θα είναι ξένοι σίγουρα.Κι όμως!Όσο προχωράμε κοιτάζω γύρω μου και από δω και πέρα ξεκινάει το μεγαλύτερο σοκ.Είναι ΟΛΟΙ γυμνοί!!Μεγάλοι,μικροί,ξένοι και Ελληνες.Όχι όχι,δεν ήμουν προετοιμασμένη για τέτοιο οφθαλμόλουτρο.Ρωτάω λοιπόν τη φίλη μου
-Το ήξερες αυτό?
-Φυσικά,η μισή παραλία είναι γυμνιστών,η άλλη μισή κανονικά.
-Πλάκα μου κάνεις?Γιατί δεν μου το είπες?Που θα κάτσουμε?Έχουμε περάσει στη μεριά των γυμνιστών,μας κοιτάνε όλοι,δεν πιστεύω να θες να τα πετάξεις όλα?Εγώ αποκλείεται,ξέρεις πόσο ντρέπομαι με κάτι τέτοια,άσε που μπορεί να πάθουμε και τίποτα,να μπει η άμμος πουθενά περίεργα και να έχουμε άλλα??
-Ηρέμισε καλέ,να, πάμε να κάτσουμε εκεί,είναι πιο απόμερα,άσε που θα πάρουμε και το ματάκι μας!
   Είναι τελείως τρελή,σκέφτομαι,προσπαθώντας να μην καρφώνομαι,ενώ για καλή μου τύχη φοράω τα τεράστια μαύρα γυαλιά μου.Και τότε τον είδα.
Δεν μπορεί,αποκλείεται να βλέπω καλά.Ψηλός,μαυρισμένος,αθλητικός και τελείως γυμνός.Μα, τι είναι αυτό το τεράστιο πράγμα που κρέμεται ανάμεσα στα πόδια του??Φτάνει σχεδόν μέχρι το γόνατο!Χωρίς καμια υπερβολή,δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερο πέος στη ζωή μου!Κάνω να σκύψω στη φίλη μου για να της πω για το τέρας που αντίκρισα,όταν την ακούω να ΤΟΥ φωνάζει
-Τάααααααααααασσσσοοοο!!!!
   Δεν το πιστεύω,τον ξέρει!Και πάει προς το μέρος του να του μιλήσει.Πώς θα τον κοιτάξει στα μάτια?Εγώ φυσικά κάνω τον Αλέκο,γυρνάω πλάτη,προχωράω πιο κάτω,στρώνω βιαστικά την πετσέτα,και ανάβω τσιγάρο.Τι φιάσκο Θεέ μου!
-Μα γιατί δεν ήρθες να γνωρίσεις τον Τάσο?
-Πλάκα μας κάνεις κοπελιά?Ποιόν Τάσο?Κι αν αντί για χειραψία του έπιανα τίποτα μακρύτερο από το χέρι του???
   Τα γέλια που ακολούθησαν δεν περιγράφονται.Τελικά τον Τάσο τον γνώρισα αργότερα την ίδια μέρα σε ένα μπαρ,με τη σιγουριά των ρούχων του,και του ποτού μου.Και ναι,δυστυχώς για όλες τις γυναίκες αυτού του τόπου,ο Τάσος είναι gay.Από εκείνη την μέρα,τα μόνα πουλιά που ξαναείδα στο νησί,ήταν οι πελεκάνοι.Και ήταν πανέμορφα...

Τίτλοι τέλους

Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή.Ετσι τουλάχιστον λένε..Πόσα πράγματα,σχέσεις,αισθήματα,φιλίες,αγάπες,φιλοδοξίες,όνειρα και στιγμές τελειώνουν καθημερινά στη ζωή τόσο γρήγορα,πριν καν καταλάβεις οτι ξεκίνησαν?Τα επόμενα έρχονται το ίδιο γρήγορα,χωρίς να πάρεις ανάσα.Τουλάχιστον,αυτό ελπίζεις για να μην νιώσεις την απώλεια,το τέλος.

Κι εγώ?Θέλω να στεναχωρηθώ,να θρηνήσω,να κλάψω και να πέσω στα πατώματα, για μια αγάπη,που είχε τελειώσει πριν καν αρχίσει.Και ποιό το νόημα?Για να ξυπνήσω το πρωί με μάτια πρησμένα,σαν το κουνάβι,και να πω στον εαυτό μου ξεκόλα γιατί σήμερα είναι μια καινούργια μέρα και όλα θα πάνε καλά..Θα πάνε?Που το ξέρεις?Δεν το ξέρεις,απλά το εύχεσαι.Κι αν δεν?Οχι,όχι.Θα πάνε.Δεν μπορεί,είμαι απο τη φύση μου πολύ αισιόδοξη για να σκεφτώ τα χειρότερα.Θα πάνε,που θα πάει,θα πάνε.
Αλλιώς,θα μαζέψω τα κομμάτια μου,και θα συνεχίσω να περιμένω για κάτι.Για λίγο φως στο σκοτάδι μου.Όπως πάντα.Ελπίζω μόνο να μην αργήσει πολυ,γιατί με φοβίζει το σκοτάδι...